Carmen Sánchez, Galuriña itsas alga enpresa – Esteiro, Muros, A Coruña

Bere Galuriña enpresan, Carmenek martxan jarri zuen algen bilketan eta prozesamenduan oinarritutako negozio bat. Hasieran ezezaguna zitzaion baliabide bat zen, baina ahalegin eta formakuntza urteen ostean, bere jardueraren oinarri bihurtu da. “Zur eta lur geratu nintzen landare hauei buruz eta hemen geneukan potentzialari buruz hitz egiten entzun nuenean, hain ezezaguna eta baliotsua”, gogoratzen du.

Arrakastarako bidea ez zen erraza izan. Carmenek bere ibilbide profesionala utzi zuen ehungintza sektorean 2012an, eta hutsetik hastea erabaki zuen, eremu guztiz berrian. Zailtasun ekonomiko eta burokratikoek markatu zituzten bere lehen urteak langile autonomo gisa. “Lehen urteak oso gogorrak izan ziren, gora-behera asko izan nituen, baina beti argi izan nuen landa eremuan bizi nahi nuela eta nire alabak ingurune honetan hazi”, azaltzen du. Haren moduko proiektuetan berrikuntza egiteak administrazioarekin talka egitea dakar, administrazioak ez baitu bere balioa ulertzen, eta horrek esan nahi du uko egiteak onartu behar izatea diru-sarrerarik gabeko garaietan, beste lan bat tartekatzen ez bada edo jasotzen ez bada bikotekide edo senideen laguntzarik.

Hala ere, erabaki horrek aurrez aurre jarri zuen baita landa eremuko genero-desberdintasunekin ere. Carmenek azpimarratzen du emakumeek oraindik ere euren gain hartzen dituztela neurri desproportzionatuan etxeko eta familia ardurak, baita enpresa-proiektuak garatzen dituztenean ere. Gaur egun bere alabak autonomoak badira ere, aitortzen du etxearekiko lotura ez dela inoiz guztiz desagertzen: “Emakumeok ez gaude zaintzeko, berdintasunez partekatzeko baizik, baina arduraren ideia hori txikitatik sartu digute buruan, eta horrekin apurtu behar dugu”, dio.

Urteen poderioz, Carmenek ikasi du delegatzen eta bere erantzukizun esklusibokoak ez ziren zereginak bere gain hartzeari uzten. Aldaketa horrek bere bizitza pertsonalean eta profesionalean izan duen eraginaz gogoeta egiten du. “Egun batean galdetu nion neure buruari: ‘zer ari naiz egiten?’ Eta utzi egin nuen. Pixkanaka, beste batzuek beren erantzukizunak hartu zituzten. Maiz, gu geu gara zama hori betikotzen dugunak”, dio. Uste du prozesu hori funtsezkoa dela emakumeek aurrera egin eta beren helburuetan zentratu ahal izateko.

Carmenek bere negozioari ematen dion ikuspegiak erakusten du ere iraunkortasunarekin eta tokiko komunitatearekin duen konpromisoa. Bere ustez, hazkundea ez da salmentetan bakarrik neurtzen, baizik eta ingurunean eta bertan bizi diren pertsonengan izan dezakeen eragin positiboan ere bai. “Produktuetatik harago, zaindu beharreko bizitza bat dago. Ura despentsa bat da; orain zaintzen ez badugu, espero duguna baino azkarrago desagertuko da”, ohartarazten du. Ikuspegi horrek ekintza kolektiborako deia ere barne hartzen du: auzotarren arteko bilerak bultzatzea eta gardentasuna eskatzea lurraldeari eragiten dioten erabakietan.

Landa eremuko emakume gisa, Carmenek aitortzen du premia dagoela emakumeek komunitate txikietan aurre egin behar dieten oztopo egiturazko eta kulturalak gainditzeko. “Ezin ditugu onartu gure errealitatea ezagutzen ez dutenek hartutako erabakiak”, dio irmotasunez. Lidergo-eredu inklusiboago baten alde egiten du, tokiko ahotsak, bereziki emakumeenak, entzunak eta baloratuak izango diren eredu baten alde.

Páginas: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24