Leire Sorhouet, socia da cooperativa de produtos agrícolas ecolóxicos e locais Bizkaigane e concelleira do Concello de Errigoiti – Errigoiti, Bizkaia

Leire, orixinaria de Bilbao e formada en Bioloxía, atopou o seu lugar no mundo rural tras algúns anos no estranxeiro e unha formación en floraría. A súa entrada en Bizkaigane, unha cooperativa agrícola con máis de 40 anos de historia, foi case accidental: “Chamáronme para substituír a Amaia durante a súa baixa de maternidade por seis meses… e xa pasaron sete anos”. Desde entón, consolidouse como unha das tres mulleres dos nove membros actuais, participando activamente nun proxecto que, desde os seus inicios, apostou pola cooperación e a produción ecolóxica.

A súa adaptación ao caserío non estivo exenta de medos, especialmente polas esixencias físicas do traballo agrario. “Sentíame un pouco menos, un pouco pequena”, lembra. Porén, co tempo, reivindicou o seu lugar dentro do grupo grazas á súa experiencia, ao seu carácter e a unha visión do traballo máis colaborativa. Segundo Leire, o cooperativismo constrúese sobre “a axuda mutua, as sinerxías e o coidado”, unha filosofía que transcende o xénero e que tamén se manifesta na organización interna da cooperativa, onde as mulleres —di— achegan un “nivel de organización e capacidade de prever” que enriquece o conxunto.

A dimensión transformadora do proxecto reflíctese tamén na ollada crítica de Leire cara ás políticas públicas e aos modelos de produción dominantes. Subliña que o cambio debe ser integral, desde as institucións ata os hábitos individuais: “As decisións que se tomen marcarán… en que tipo de sociedade nos imos converter”. A agroecoloxía, para ela, representa non só un modelo agrario, senón unha ética baseada no coidado: da terra, dos animais, das persoas.

Finalmente, Leire destaca a importancia do traballo en equipo como clave para conciliar vida persoal e laboral. “Non é só un posto de traballo, convértese nunha forma de vida”, afirma, lembrando as duras condicións do caserío tradicional que viviu a súa avoa. Fronte a iso, Bizkaigane busca outra maneira de vivir o campo: cooperativa, sostible e humana.

Para Leire, a principal dificultade para incorporar as mulleres ao mundo rural radica na conciliación e nunha verdadeira igualdade, que debe ir acompañada de recoñecemento institucional: “salarios, tempos, traballos, tipos de traballo”. Aínda que ao principio sentiu medo pola esixencia física do traballo agrícola, axiña entendeu que o obstáculo real era “extirpar da cabeza as contaminacións recibidas da sociedade ou da familia”. Destaca que a transformación non debe ser só política, senón tamén social e persoal: “hai que traballar sobre todo a nivel social, e tamén a nivel persoal, desde dentro”. Para ela, participar nun proxecto agroecolóxico é fonte de orgullo, pois non só produce alimentos, senón que promove saúde e autonomía: “non é só soberanía alimentaria, senón ser donas de nós mesmas a todos os niveis”.